زندگی مانند بازی فوتباله، که تنها فرقش در تعداد بازیکن‌هاشه و زندگی هر کسی تنها یک بازیکن
داره، اونم از بازیکنای بدون ذخیره. بازیکنی که مثل 11 بازیکن، بازی فوتبال در تموم عمرش در
حال دویدنه. دویدنی بدون هیچ استراحتی. دویدنی که تا زمانی که داور سوت پایان بازی را به صدا
دربیاره و فریاد تمام رو سر بده ادامه خواهد داشت.
<< سوت تمام یعنی شنیدن نوای صور >>
بازی زندگی هم باخت دارد و هم برد و شاید گاهی هم مساوی. بازی که با تلاش همراهش به ثمر
درستی می‌رسه، ثمری پر از گل‌های زده شده. و بازیکنی که به درستی راه رسیدن به دروازه را با
پشت سر گذاشتن موانع سخت و آسان آن طی کنه پاداشی به دست می‌آره که برای خودش شادی آفرین
و برای دیگری شاید تنها حسرتش باقی بمونه. زندگی یعنی فوتبال که گاهی فقط دویدن و نرسیدن است
و گاهی دویدن و رسیدن.
یعنی مرز بین امید و ناامیدی. امید یعنی برد و ناامیدی یعنی باخت.
