به نام نامی آرامش بخش
با قطره‌های باران تمام احساسات شوریده‌ام را به زمین تبعید کردم و سینه دلم را با قطره‌های باران آذین بسته‌ام
تا شاید دلباخته‌ی راهی شود پر از مهر الهی، مهری که نه تمامی دارد و نه نابودی در آن راه دارد و تنها راهی
است که چشم انتظاری در آن معنا ندارد و عاشق هیچ انتظاری از معشوق ندارد جز مهر و عشق.
در کارها استخاره و طلب از خدا کن و خودرأیی مکن که بسا کسی از روی خودرأیی کاری را اختیار کرده
که نابودی‌اش در آن بوده است.
به نام تقدیر نویس سرنوشت
سلام
مهمان هوای بودنت شده‌ام، مهمانی تک نفره‌ای که خودم بودم و خودم. به هوای بودن تو خودم را در آغوش
گرفته‌ام و با خیال پردازی‌های کودکانه‌ام وجودت را به تصویر کشیده‌ام تا بودنت را از یاد نبرم، تا فراموش
نکنم بودنت چقدر برایم شادی‌بخش است تا فراموشم نشود که در جایی از این دنیا خدا کسی را برایم زیر چتر
امیدهایش نگه داشته تا روزی با بودن‌های همیشگی‌اش، حامی شب‌های تار و روزهای روشن پرتنهایی‌ام باشد.
منتظرم، منتظر روزی که برای همیشه داشته باشمت و نفس‌هایم را یک به یک می‌شمارم تا روزی که بدانم که
در کدامین نفسم در کنارت آرام خواهم گرفت.
به نام مقدر کننده سرنوشت
صحنه زندگی‌اش پر شده بود از شلوغی و خرت و پرت‌های اضافی که نمی‌دانست چطور آن‌ها را از صحنه
خارج کند تا نفس در سینه حبس شده‌اش آزاد گردد.از هر سمتی شروع به مرتب کردنشان می‌کرد با بن‌بست
مواجه می‌شد،بن‌بستی بدون هیچ راه فراری.
و این صحنه شلوغ درست از روزی شروع شده بود که...
به نام خالق بی‌همتا
سلام آقا
دستان سرد و گناهکارم را به سویتان دراز نمودم، تا در میان مهربانی‌هایتان، سردیش به گرما و لرزشش به
امنیت حضورتان به آرامش برسد و بدانم حامی دارم به محکمی و استواری کوه، حامی که هرگز ترسی از خالی
شدن پشتم نخواهم داشت.
به نام قلم‌نواز طبیعت
مرگ عجیبش همه را به تعجب واداشته بود، در حیاط پر رفت و آمد، نوای قرآن به گوش می‌رسید. روحش در
پرواز به این سو و آن سو بود و همه حسش می‌کردند اما جرئت ابراز نداشتند، ترس ناخودآگاهی فضا را در بر
گرفته بود به جای غمگین بودن، حس بودن پس از مرگش همه را به نوعی جنون غیرقابل لمس کشانده بود.
عشق میان آن‌ها بعد از مرگش از خانواده پر کشیده بود و هر کدام به نوعی سرگردان حیات زندگی بودند.
همه چی نابود شده بود و فقط مرگ او بهتش در میان موج می‌زد. کم‌کم حیاط خانه خلوت شد و همه جا را
سکوت پر تاریکی فرا گرفت و تنها عشقش به درخت باقی ماند که او هم مانند اهالی خانه از ترس حس بودن
روحش در فضا به زردی کشیده بود. ماندنش سودی نبخشید و کاری از پیش نبرد.
پس با کوله‌باری از تنهایی و فروپاشی حس خوشبختی خانواده پس از گذشت چهل روز از مرگ ابدی‌اش به سوی
آسمان رها گشت.
